Stary Czyż ze wsi Garliczka miał takie - niedziółkowe.

Wyglądał w nich jeszcze lepiej, niż sekretarz partii, bo i przystojny był szelma.
Umarł.
Lubił się bić na weselach.
Zabili go z sąsiedniej wioski.

Słomko...

Na tak wykwintną wycieczkę między góry a chmury mogłaś była się obuć w ładne pantofelki; Balenciaga, Saint Laurent z wężowej skórki, na
wysokim obcasie, albo na półobcasiku, zapinane z boku, albo na zameczek...

Do góry mogłabyś była iść sobie w tych kołchoźnikach, ale na miejscu się ubrać, ustroić, jak należy.



Nasze dziaduniu zamówili u szewca we Lwowie eleganckie pantofle podług wzoru włoskiego, szyte na miarę z cielęcej skórki, ciemno wiśniowe,
twarda podeszwa, podkówki, a w środku miękkie, jak meszty.
To było po tamtej wojnie, rok 20 - 30-parę.
Były na wesela i święta, a tak, to stały w szafie na drewnianych prawidłach, dziaduniu chodzili boso.

Jak nasz dziadziu dorósł, to dostał te buty, a już było po wojnie.
(Nam stamtąd kazali się wynosić na Zachód. Niektórzy ze zgryzoty nawet pomarli na Wschodzie, tak nie chcieli wyjeżdżać!)

Dziadziu chodził w tych butach w niedziele, wesela i święta. Pastował, wkładał prawidła.
Umarł.

Tato w nich wyglądał, jak pierwszy sekretarz partii (no, drugi), do tego miał ciemno szary garnitur i malowany krawat.
Umarł.

Ja te pantofle pastowałem pszczelą pastą bezbarwną i je wkładałem tylko na podryw, albo od święta. Lśniły, jak kadillaki.
Nie umarłem, wyjechałem do Francji.

Jak przyjechałem z Francji, to już ich nie było...
Starszy brat z młodszym bratem je wypierdolili na śmietnik, albo spalili (dokładnienie pamiętają). Mówili:

- Te stare trepy?!...


Prawie nowe obuwie, robione na miarę we Lwowie!

Słomkowe...

Odpoczynek podczas wędrówki...

Majka zaczęła, to ja skończę
Moja i Twoja nadzieja
Pozwoli uczynić dziś cuda

(...)Moja i Twoja nadzieja
Uczyni realnym krok w chmurach(...)