auc!

Chciałbym sprostować:
już 24 poleceń.

cudowne
to mi się rzadko zdarza

cuuudne foto! jakże piękne i smutne. przegapiłam pewnie z powodu urlopu. zachwyconam.

przepiękny portret

byłem na wakacjach więc przeoczyłem a teraz podziwiam ....

Obok takiego zdjęcia, nawet ślepiec nie przeszedłby obojętnie, bo by je zauważył.
Dlatego kocham, kocham, kocham właśnie takie realne zdjęcia, nawet jeśli bolą...
Fotograficzne absurdy, gorsze są do zniesienia niźli ból...


do E1 z mężczyznami nie rozmawiam o dzieciach ale sama ze sobą tak.
Pozdrawiam autora.

gorzko, pięknie.... smutno

pyłku jestem zaskoczony ,biorąc pod uwagę twoją wypowiedź że że nie rozmawiasz o dzieciach:)
co do zdjęcia to bdb mz
jakieś mam zajawki ,że to dziecko nie czuje się do końca bezpieczne...
i inne zajawki o rumuńskich dzieciach podszczypywanych przez kurwę-niematkę ,żeby głośniej płakało celem wyłudzenia większej ilości
pieniędzy od przechodniów tzw metoda na litość...

Ale czy właściwie warto patrzeć na ten paluszek, by sprawiać sobie samemu ból i rozmyślać, potem, długo jeszcze, o przeciwnościach życia
tego dziecka?

Warto, warto, warto. Przeciwności życia oddają, bowiem, człowiekowi, na powrót, wszystkie cnoty, które odbiera mu powodzenie.


Napisze jeszcze na zakończenie coś do Was Panowie Psycho Psychiatrzy Ulungi, Maslowy, Frommy, Thomsony, Bergsony, Superegi, co marnowaliście, te
tony, papieru pisząc o potrzebie bezpieczeństwa. Pisaliście i pisaliście te swoje Dzieła celem jakiegoś filozoficznego fundamentu, chyba tylko i
wyłącznie dla owych zlaicyzowanych mas studentów i pseudointeligencji. Bo nam już nie wystarcza czysty, beznamiętny i beznadziejny książkowy
materializm. Widzicie tę fotografię? No to uczcie się.

Potrzeba bezpieczeństwa najlepiej uchwytna jest u małych dzieci, które lubią pieszczoty matki dlatego, że odbierają je jako sygnał, iż są
kochane ale przede wszystkim bezpieczne.


I wiecie co Ulungi? Ja nawet chrzanie Freuda, bo to niedojda. Chrzanię te wasze naukowe osiągnięcia, bo o potrzebie bezpieczeństwa, nauczyć
się mogłam więcej, z tego jednego, tylko, zdjęcia.

No dobra, przyznaję się, z tym Ulungiem przesadziłam, to herbata ale reszta panowie wielcy uczeni od potrzeby bezpieczeństwa.

Panicznie nie znoszę absurdalnych fotografii. W teatrze absurdu szybko dochodzi się bowiem do puenty. Mam wyższe wymagania. Interesuje mnie tylko
realizm. Dlaczego? Realizm bowiem, wymaga skupienia i brak w nim tak efektownych fajerwerków.

Każdy kawałek tej fotografii to zwarta całość. Mimo to wpleciona w trzymającą w napięciu konstrukcję. Dziwna energia skumulowana w tym
zdjęciu. Czuję wściekłość. Bo nie znalazłam sposobu, by zakleić ten paluszek plastrem.


Sama jestem niecierpliwa jak dziecko, dla którego istnieje tylko tu i teraz i nic innego. Boli jak patrzę. I ta wściekłość, że tak szybko i
ostatecznie odrzuciłam nadzieję, niczym zbędny balast, uwiedziona straszliwie trywialnym, literacko nieproduktywnym bólem.

Wariactwo, prawda?



Nazwałam, tak sama sobie, te zdjęcie, tak bardzo pieszczotliwie Gałązką Oliwką. Niech ta fotograficzna Oliwka, wszystkim nam o czymś
przypomina.

Kiedy gnębi nas ból, Oliwka napomina nas do wdzięczności. Wdzięczności? Jak możemy być wdzięczni za ból? Możemy, bo każda Oliwka uczy
nas, że to co w nas najlepsze, dajemy z siebie, kiedy jesteśmy miażdżeni…

swietne:):):)

pierwsza klasa :)

Przepiekne:)))

Pięknie.

Pięknie!

cudeńko:)

pięknie

bezkonkurencyjne powalileś znowu

pięknie

dobre foto

Piekny portret!:)

Za ramicx
Egzotyka jest tu zawsze popularna

Moc jest z Nim - ą (!)

dobre jest

... jeszcze tyle do przeżycia !

++

bardzo dobra praca

Wspanialy portret!

Co mi pierwsze przyszło na myśl:
kolejne biedne, zaniedbane dziecko z pięknymi oczami... bez większego kontekstu

dobre

piękne

bardzo dobre.